فلج ایزوله عصب رادیال، در اثر وارد آمدن فشار بر این عصب ایجاد می شود، و معمولا همراه با افزایش فشار داخل رحمی یا فشار زیاد ناشی از زایمان می باشد. فلج ایزوله عصب رادیال باید به عنوان عارضه ای متفاوت از آسیب شبکه بازویی در نظر گرفته شود. در آسیب شبکه بازویی با توجه به میزان آسیب و ریشه های نخاعی در گیر در ضایعه، عوارض مختلفی مانند اختلال در Abduction بازو، و اختلال در Flexion و Extension آرنج، مچ و انگشتان ایجاد می شود اما در آسیب ایزوله عصب رادیال فقط Extension مختل می گردد. در فلج ایزوله عصب رادیال با توجه به محل فشار و آسیب، علایم و مشکلات متفاوتی انتظار می رود، اما شایعترین علامت آن ناتوانی در Extension مچ و انگشتان می باشد که به آن «افتادگی مچ» گفته می شود.این عارضه که یک پدیده نادر است، معمولا به صورت خود به خودیمحدود می شود. ما در اینجا به گزارش یک نوزاد مبتلا به فلج ایزوله عصب رادیال می پردازیم. این نوزاد پسر در یک زایمان طولانی به دنیا آمده است و عصب رادیال وی در هنگام زایمان تحت فشار قرار گرفته است و به همین دلیل با افتادگی مچ متولد شده است. با انجام مدالیته های فیزیوتراپی شامل اشعه فروسرخ، ماسا‍ژ، تحریک الکتریکی و انجام نرمش های دامنه حرکتی، بیماری وی به صورت کامل درمان شده است.

مقدمه: شایع ترین عارضه عصبی همراه با شکستگی های هومروس، فلج عصب رادیال است که در 17-2% موارد اتفاق می افتد. شیوه های مختلف ترمیم عصب و زمان انجام آن (اکسپلوراسیون اولیه یا تاخیری) از بحث های چالش برانگیز این ضایعه است.هدف: تعیین پیامدهای درمانی روش های میکروسکوپی ترمیم فلج عصب رادیال به دنبال شکستگی های هومروسمواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر از 20 بیمار مبتلا به شکستگی هومروس (15 مرد و 5 زن با میانگین سنی 12.5±35)، 15 بیمار دچار آسیب اولیه عصب رادیال و 5 نفر دچار فلج یاتروژنی (به دنبال مداخله درمانی ارتوپدی) بودند. از 15 بیمار اول، 7 بیمار شکستگی باز هومروس داشتند که همگی به روش جا اندازی باز و فیکساسیون داخلی همراه با اکسپلور اولیه عصب درمان شدند. از 8 بیمار دیگر مبتلا به شکستگی بسته، یک نفر با جااندازی باز و اکسپلور اولیه ترمیم شد و 7 نفر دیگر به روش جا اندازی بسته و آتل گذاری درمان شدند. اکسپلور تاخیری به علت بهبود نیافتن پس از 3 ماه در این 7 نفر و همچنین در 5 نفر دچار فلج یاتروژنی انجام شد. روش های ترمیم عصب بر اساس نوع آسیب صورت گرفت و بیماران به مدت 2.5±24.4 (28-19 ماه) پی گیری شدند. متغیرهای دموگرافی، یافته های حین اکسپلوراسیون، نوع ترمیم عصب و میزان بهبود عملکردی بیماران (با کمک معیارAlnot ) ثبت و داده های فوق با نرم افزار SPSS19 تجزیه و تحلیل آماری شد.نتایج: 7 بیمار با قطع کامل عصب رادیال به روش پیوند عصب اینترفاسیکولر، با استفاده از عصب سورال خود بیمار، ترمیم شدند که در3  مورد پیامد خوب، 2 مورد متوسط و 2 مورد ناموفق بود. 3 بیمار با پارگی جزیی عصب، نورورافی شده و پیامد همگی خوب بود. 8 بیمار فیبروزپری نورال و 2 مورد به دام افتادگی در کالوس داشتند که در همگی نورولیز انجام شد و بهبود در حد خوب یافتند. در مجموع میزان بهبود سه روش 90% تعیین شد.نتیجه گیری: انتخاب شیوه صحیح ترمیم عصب و تصمیم گیری مناسب در مورد اولیه یا تاخیری بودن اکسپلوراسیون می تواند منجر به نتایج عملکردی مطلوب و رضایت بخش در مبتلایان فلج عصب رادیال به دنبال شکستگی های هومروس شود.

پیش زمینه: انتقال تاندون برای فلج عصب رادیال غالبا یک درمان بسیار موفق است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه نتایج سه روش مختلف انتقال تاندون در فلج عصب رادیال بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 41 بیمار با فلج غیرقابل برگشت عصب رادیال که طی پنج سال (1384 تا 1389) تحت جراحی انتقال تاندون قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در 18 بیمار انتقال تاندون با عضله خم کننده کارپی آلناریس، در 10 بیمار با خم کننده کارپی رادیالیس، و در 13 بیمار انتقال با خم کننده سطحی انگشتان انجام شده بود. در یک دوره با میانگین زمان پیگیری 20 ماه، بیماران از نظر دامنه حرکات بدست آمده، توانایی برگشت به شغل قبلی و رضایت کلی از عمل جراحی بررسی شدند. نمره «داش» نیز برای هر بیمار محاسبه گردید.یافته ها: بین سه گروه از نظر نمره «داش»، توانایی و زمان برگشت به شغل قبلی و رضایت از عمل جراحی مشاهده اختلاف معنی داری وجود نداشت. رضایت کلی بیماران از عمل جراحی حدود 95% بود و در هیچ یک بیماران عارضه عمده ای مشاهده نشد.نتیجه گیری: در مطالعه فعلی سه روش متفاوت انتقال تاندون، صرفنظر از روش بکار گرفته شده، با نتایج خوب همراه بودند.

زمینه و هدف: مسمومیت با سرب یک معضل بهداشت عمومی است که به طور وسیعی تمام جوامع را درگیر کرده است. یکی از عوارض حاصل از مسمومیت با سرب سمیت عصبی است که در این زمینه مطالعات بسیاری انجام شده و عوارضی چون کاهش تراکم نورونی در کورتکس بینایی میمون و مرگ سلولی در هیپوکامپ و کاهش قابل ملاحظه استیل کولین در هیپوکامپ نوزاد رت گزارش شده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی عوارض حاصل از مسمومیت با سرب روی عصب رادیال به عنوان یک عصب مخلوط می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی نر بالغ به چهار گروه شش تایی تقسیم شدند. به گروه اول استات سرب 4 درصد، گروه دوم استات سرب 2 درصد و به گروه های شم و کنترل آب مقطر و آب آشامیدنی معمولی به مدت یک ماه خورانده شد. پس از آن موش ها کشته شده و بعد از خارج نمودن عصب رادیال آن را به منظور مطالعه با میکروسکوپ نوری و الکترونی آماده نمودیم. در بررسی میکروسکوپی، قطر رشته عصبی، قطر آکسون، ضخامت میلین و فراساختار سلول شوان بررسی شد.یافته ها:در گروه های تجربی کاهش ضخامت غشای میلین در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. همچنین در گروه های تجربی کاهش تراکم هسته سلول شوان وجود گرانول در ماتریکس میتوکندری ها، نامنظم بودن لایه های غشای میلین ادم و افزایش فضای ساب پری نوریال و ماکروفاژهای فعال در اطراف سلول شوان دیده شدند.نتیجه گیری:با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد علایم ناشی از مسمومیت با سرب در اعصاب محیطی ناشی از آسیب به سلول شوان باشد.

سابقه ‏‏و‏ هدف: تاکنون واریاسیون های مختلفی از شبکه بازویی و عصب رادیال گزارش شده است و در بعضی از موارد واریاسیون ها از نظر کلینیکی می توانند با اهمیت باشند. از آنجایی که موقعیت آناتومیکی شبکه بازویی و عصب رادیال نقش مهمی در بررسی آسیب های وارده و علایم نورولوژیک آنها دارد توجه به واریاسیون شبکه های عصبی ضروری به نظر می رسد.گزارش مورد: مورد معرفی شده یک نوع واریاسیون کمیاب است که در آن طناب خلفی شبکه بازویی دوتایی است یعنی به جای یک طناب خلفی دو طناب وجود دارد و عصب رادیال در سطحی پایین تر از محل معمول خود یعنی از محل اتصال این دو طناب در زیر شریان زیر کتفی شروع می شود.نتیجه‏گیری: با توجه به آسیب های طناب خلفی و عصب رادیال در مواقع مختلفی نظیر سندرم شب شنبه و استفاده نادرست از عصای زیر بغل که وابسته به موقعیت آناتومیکی آنهاست، تغییر این موقعیت می تواند انتظارات جدیدی را از نظر چگونگی آسیب و علایم نورولوژیک آن ایجاد کند .

هدف این مطالعه تعیین مقادیر نرمال هدایت عصب در مدیان، اولنار و رادیال در جمعیت تحت پوشش خدمات مرکز الکترودیاگنوستیک پورسینا- رشت بود. با توجه به اخذ شرح حال و معاینه پزشکی و به این شرط که هیچگونه عوامل یا بیماری مداخله کننده ای با هدایت عصب نداشته باشند، 216 فرد سالم (59-20 ساله) به شیوه نمونه گیری آسان جهت ورود به مطالعه انتخاب شدند. در این مطالعه مقطعی مقادیر آمپلی تود و سرعت هدایت عصب و تاخیر زمانی دیستال قسمت حرکتی و آمپلی تود و تاخیر زمانی قله قسمت حسی اعصاب مدیان، اولنار و رادیال در دست مغلوب تعیین شده در مطالعه ما 95 درصد به عنوان نقطه برش و مقدار نرمال شناخته شده و آزمون من- وتینی (α=0.05) جهت مقایسه مقادیر بکار گرفته شد. یافته های مطالعه ما نشان می دهد که بررسی هدایت عصب مدیان، اولنار و رادیال دارای 95 درصد تاخیر زمانی دیستال حرکتی به ترتیب 4.2، 3.9، 3.3 هزارم ثانیه و 95 درصد تاخیر زمانی قله حسی به ترتیب 3.8، 3.9، 3.1 هزار ثانیه و 5 درصد آمپلی تود حرکتی به ترتیب 5.2، 4.5 و 2.5 میلی ولت و 5 درصد آمپلی تود حسی به ترتیب 37.2، 33 و 18.9 میکروولت و 5 درصد سرعت هدایت عصب حرکتی به ترتیب 54، 52.3 و 51.8 متر بر ثانیه می باشد. تفاوت بررسی هدایت عصب در گروه جنسی قابل توجه نبوده است ولی در گروه سنی زیر 60 سال با گروههای سنی بالای 60 سال در معیارهای سرعت هدایت عصب حرکتی و آمپلی تود حسی و حرکتی تفاوت قابل توجه وجود داشت P<0.001.با توجه به شرایط عملکردی این مرکز مقادیر فوق را می توان به عنوان مقادیر نرمال بررسی هدایت عصب مرکز الکترودیاگنوستیک پورسینا- رشت برای هر دو جنس بکار برد.

هدف: در ارزیابی اعصاب محیطی، از آزمون های نوروداینامیک جهت ارزیابی حساسیت مکانیکی عصب استفاده می شود. با وجود این، در ارتباط با تکرارپذیری آزمون های نوروداینامیک اندام فوقانی، به ویژه برای اعصاب رادیال و اولنار، اطلاعات بسیار کمی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تکرارپذیری آزمون های نوروداینامیک اندام فوقانی شامل اعصاب مدین (میانه)، رادیال و اولنار بود. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، با استفاده از نمونه گیری غیر تصادفی ساده، 25 شرکت کننده بدون علامت، با دامنه سنی 19 تا 45 سال، شرکت داشتند. تکرارپذیری هریک آزمون های نوروداینامیک اعصاب میانه، رادیال و اولنار بررسی شد. آزمون های نوروداینامیک را 2 آزمونگر در 2 جلسه، با فاصله 24 ساعت انجام دادند. در طی انجام آزمون های نوردینامیک، شرکت کنندگان لحظات شروع احساس کشش دردناک و نقطه واضح شدن درد در ناحیه قدامی آرنج و ساعد (برای عصب میانه)، در ناحیه خلفی خارجی آرنج و ساعد (برای عصب رادیال) و ناحیه داخلی ساعد (برای عصب اولنار) را گزارش کردند. در نقطه شروع احساس کشش دردناک و نقطه واضح شدن درد، با استفاده از گونیامتر مکانیکی، زاویه اکستنشن آرنج (برای آزمون اعصاب مدین و رادیال) و زاویه ابداکشن شانه (برای آزمون عصب اولنار) اندازه گیری شد. دامنه بین این 2 نقطه، جهت بررسی تکرارپذیری محاسبه شد. به منظور بررسی تکرارپذیری نسبی و تکرارپذیری مطلق، به ترتیب، ضریب هم بستگی درون رده ای و خطای استاندارد اندازه گیری محاسبه شد. با استفاده از آزمون تی تست، تفاوت در میانگین اندازه گیری های انجام شده محاسبه شد. یافته ها: در تکرارپذیری یک جلسه و بین 2 جلسه، اختلاف معناداری بین میانگین اندازه گیری های 2 آزمونگر یافت نشد. تکرارپذیری درون آزمونگر 1 و آزمونگر 2 به ترتیب برای عصب میانه 0/94 درصد (°, 2: خطای استاندارد اندازه گیری)٬,0/89 درصد (°, 2/85: خطای استاندارد اندازه گیری)٬,برای عصب رادیال 0/56 درصد (°, 6/36: خطای استاندارد اندازه گیری) و 0/93درصد (°, 1/82: خطای استاندارد اندازه گیری)، و برای عصب اولنار 0/42 درصد (°, 3/27: خطای استاندارد اندازه گیری) و 0/79 درصد (°, 1/42: خطای استاندارد اندازه گیری) بود. تکرارپذیری بین 2 آزمونگر در یک جلسه برای عصب مدین 0/84 درصد (°, 3/44: خطای استاندارد اندازه گیری)، برای عصب رادیال 0/54 درصد (°, 6/1: خطای استاندارد اندازه گیری) و برای عصب اولنار 0/55 درصد (°, 2/75: خطای استاندارد اندازه گیری) بود. تکرار پذیری بین 2 آزمونگر در 2 جلسه برای عصب مدین 0/97 درصد (°, 1/43: خطای استاندارد اندازه گیری)، برای عصب رادیال 0/69 درصد (°, 5/06: خطای استاندارد اندازه گیری)، و برای عصب اولنار 0/51 درصد (°, 2/8: خطای استاندارد اندازه گیری) بود. نتیجه گیری: آزمون های نوروداینامیک اندام فوقانی و اندازه گیری دامنه بین لحظات شروع احساس درد کششی و واضح شدن آن (درد زیر بیشینه) از تکرارپذیری متوسط تا عالی برخوردارند. بنابراین می توان از این آزمون های بالینی در ارزیابی های تشخیصی و بررسی اثرات روش های درمانی استفاده کرد. همچنین آزمون نورودینامیک عصب میانه، نسبت به آزمون های نوردینامیک اعصاب رادیال و اولنار، تکرارپذیری نسبی بالاتری دارند.

مقدمه: با توجه به این که آسیب عصب رادیال بسیار ناتوان کننده است، ترمیم عصب و یا بازگرداندن عملکرد از دست رفته آن تا حد امکان، به وسیله تاندون ترانسفر، از اهمیت والایی برخوردار است و کیفیت زندگی فرد را به طور قابل توجهی ارتقا می دهد. در این مطالعه دو روش انتقال تاندون فلکسور کارپی رادیالیس FCR و فلکسور کارپی اولناریس FCU در ترمیم آسیب های قدیمی عصب رادیال مورد مقایسه قرار گرفت.روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی در مراکز آموزشی درمانی الزهرا (س) و کاشانی اصفهان به انجام رسید. بیماران مشمول این طرح، افرادی هستند که عصب رادیال آن ها آسیب دیده و اقدام جراحی برای ترمیم عصب در زمان مناسب برای آنها صورت نگرفته بود و یا ترمیم عصب در آنان موفقیت آمیز نبوده است. این بیماران طی یک دوره هفت ساله به کلینیک مراجعه کرده، کاندیدای عمل جراحی تاندون ترانسفر شده بودند. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و در یک گروه از FCR و در گروه دیگر از FCU استفاده شد. بیماران شش ماه پس از عمل، معاینه شدند و نتایج به دست آمده در پرسش نامه ویژه ثبت گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری X2 و Student-t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تفاوت معنی داری بین Active fingers extension و Active Ulnar deviation برای دو گروه FCU و FCR مشاهده شد(P=0.045) . طبق آزمون دقیق فیشر، توزیع فراوانی تغییر شکل غیر طبیعی ساعد در دو گروه تفاوت معنی دار داشت(P<0.001) .نتیجه گیری: به دلیل کمتر بودن شیوع بد شکلی در ناحیه ساعد و همچنین مطلوب تر بودن دامنه حرکات جانبی مچ دست و نیز بیشتر بودن دامنه اکستانسیون فعال انگشتان در روش انتقال تاندون FCR، می توان در صورت وجود اندیکاسیون، از این روش درمانی در بیماران استفاده نمود.

پیش زمینه: احتمال صدمات عصبی در اثر شکستگی های سوپراکوندیلار استخوان بازو وجود دارد. این صدمات می توانند در زمان حادثه ایجاد شوند یا در طی جااندازی و ثابت کردن شکستگی بوجود آیند. معمولا این صدمات خود به خود خوب شده و درمان محافظه کارانه توصیه می شود. فلج دیررس عصب رادیال به علت ترومای مکرر با لبه تیز یک پین تاکنون گزارش نشده است. انتخاب پین با طول مناسب، تیز نبودن لبه انتهایی آن و خارج کردن پین بعد از جوش خوردن استخوان می تواند از به وجود آمدن این عارضه نادر جلوگیری نماید.

هدف: هدف این پژوهش طراحی و ساخت نوع جدیدی از اسپلینت عنکبوتی و مقایسه تاثیر اسپلینت جدید با اسپلینت فلزی مرسوم بر بهبود عملکرد دست در بیماران دارای آسیب عصب رادیال بوده که در درمان آنها مورد استفاده قرار می گیرد.روش بررسی: در این تحقیق 24 بیمار که دارای آسیب عصب رادیال بوده تحت درمان به دو روش استفاده از اسپلینت جدید و اسپلینت فلزی مرسوم قرار گرفتند. در روز مراجعه میزان دامنه حرکات مفصلی مفاصل مچ، متاکارپو فالانژیا، پروگزیمال اینتر فالانژیا، دیستال اینتر فالانژیا و همچنین میزان راحتی و اگزومای پوستی بیماران ارزیابی شد. پس از طی 4 ماه این متغیرها ارزیابی مجدد (مشابه موارد ارزیابی اولیه) انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین دامنه حرکتی مفاصل مچ، متاکارپو فالانژیا، پروگزیمال اینتر فالانژیا، دیستال اینتر فالانژیا، در هر دو مورد (استفاده ازاسپلینت جدید و اسپلینت فلزی مرسوم) افزایش پیدا کرده است.نتیجه گیری: اسپلینت جدید و اسپلینت فلزی مرسوم هر دو در رفع مسایل مربوط به آسیب عصب رادیال (عدم اکستنشن انگشتان، افتادگی مچ و دفورمیتی ثانویه) موثر بوده اند ولی اسپلینت جدید به مراتب بهتر از اسپلینت فلزی مرسوم عملکرد دست را بهبود داده است.